Historia rubinu

Rubin

Kamienie naturalne, w tym rubin, są wydobywane z Ziemi i występują na ograniczonym obszarze, w miejscach krystalizacji odpowiednich składów pierwiastków chemicznych. Dzięki różnym warunkom geologicznym, termicznym, atmosferycznym, które wpłynęły na rodzaj i jakość złóż kamieni szlachetnych wyróżnić można główne obszary występowania rubinów na świecie. Ponieważ są to kopaliny, natura ukształtowała charakterystyczne struktury izomorficzne, które po oszlifowaniu i wypolerowaniu kamieni nadają im indywidualny charakter oraz dowód na to, iż pochodzą z wnętrza Ziemi a nie laboratorium chemicznego. W literaturze najczęściej takie wtrącenia innych pierwiastków nazywa się wrostkami lub inkluzjami. To przez nie, można najogólniej powiedzieć, że każdy kamień jest wyjątkowy, a przez to niepowtarzalny.

Sprawdź całą ofertę naszej biżuterii z rubinami!

"Cena mądrości jest ponad rubinami" - rubiny były przez wieki cenione bardzo wysoko na każdej szerokości geograficznej przez wszystkie klasy społeczne. Birmańczycy wierzyli, że kamienie szlachetne dojrzewają tak jak owoce. Im czerwieńszy był rubin, tym dojrzalszy. Rubin ze skazą był uważany za kamień... przejrzały.

Pochodzenie słowa "rubin"

Nazwa tego kamienia pochodzi z łacińskiego słowa rubens, oznaczającego kolor czerwony.

Wierzenia

Rubin to kamień Marsa i jako taki był symbolem siły witalnej i walki. Talizmany z rubinami oprawionymi w żelazo, z wizerunkiem boga Marsa i węża, nosili rzymscy wojownicy. Barwa rubinu to symbol namiętności, miłości i rozkoszy. To barwa życia i młodości. Stojąc na straży wierności i trwałości uczuć, kamień ten był szczególnie polecany młodym małżonkom aby chronić ich od zdrady i poniżenia.

Rubin powinien być noszony przez ludzi o melancholijnym usposobieniu, albowiem wyzwala w nich chęć do życia, werwę i aktywność.

To kamień dla ludzi urodzonych pod znakiem barana i skorpiona. Ma goić rany psychiczne, wewnętrzne rozdarcia, dodawać sił do walki z przeciwnościami losu.

Słynne rubiny

Rubiny dużych rozmiarów i jednocześnie wysokiej jakości są niezwykle rzadkie - te opiewane w średniowiecznych powieściach i wschodniej literaturze prawdopodobnie były wyobraźnią, marzeniem autorów lub okazywały się być czerwonymi spinelami. Najpiękniejsze znane rubiny to:

• Edwardes Ruby mający 167 kt znajduje się w Brytyjskim Muzeum w Londynie.

• Rosser-Reeves o wadze 138,7 kt będący rubinem gwiaździstym znajduje się w kolekcji Muzeum Historii Nauk Przyrodniczych w Nowym Jorku.

• Gwiaździsy rubin De Longa (znajdujacy się w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej) - 100 kt.
  
  

Aż do 1851 roku uznawano dwa piękne spinele za pełnowartościowe rubiny:

• "Rubin Timura" ważący 352,50 kt znajduje się w łańcuchu królów Anglii.
• "Rubin Czarnego Księcia" to również spinel i waży 170 kt.

Występowanie rubinów

Najsłynniejsze rubiny pochodziły z Birmy i Sri Lanki (dawny Cejlon), a także z Indii. Niektóre rubiny lankijskie ujawniają efekt gwiazdy. Rubiny gwiaździste osiągają na rynku jubilerskim zawrotne ceny, niejednokrotnie wyższe od cen brylantów.

Najbardziej cenione są rubiny o głębokiej krwistej barwie, czysto czerwone, z lekkim odcieniem purpurowym lub niebieskawym (tzw. czerwień krwi gołębia). Właściwość tę posiadają rubiny birmańskie.

Inne złoża rubinów, chociaż gorszej jakości, występują w Tajlandii i Tanzanii. Rubiny tajlandzkie mają odcień brunatny, natomiast kamienie z Tanzanii najczęściej są nieprzezroczyste i rzadko nadają się do zastosowania w jubilerstwie.

Nieobrobiony kryształ rubinu

Szczegółowe informacje o rubinach

Rubiny, tak jak szafiry, należą do grupy korundu (Al₂ 0₃).  Korund to prosty tlenek glinu tworzący w warunkach naturalnych szereg tlenków złożonych. Jego przezroczyste odmiany są kamieniami jubilerskimi cenionymi niemal tak wysoko jak diament.

Cechy:

•  duża twardość - 9 w skali Mohsa
• duża kruchość
• znaczna wytrzymałość na czynniki mechaniczne
• temperatura topienia 2000-2050⁰ C
• nie rozkłada się w kwasie ani stopie sody, jedynie w pirosiarczanie potasu.

Rubiny nieobrobione mają matowy lub tłusty połysk, dopiero po oszlifowaniu skrzą się prawie jak diamenty, nabierając charakterystycznego, diamentowego połysku.

Część zamieszczonych tu informacji o opalach pochodzi z książki "Gemmologia czyli nauka o kamieniach szlachetnych i ozdobnych" Wiesława Heflika i Lucyny Natkaniec - Nowak. Znajduje się tam również wiele innych, specjalistycznych informacji na temat opali. Książkę wydało wydawnictwo Antykwa w Krakowie.