Ludzie, zwyczaje

Kiedy filmowy Indiana Jones – będąc na tropie legendarnego Graala – dociera wreszcie do tajemniczej krypty, w środku spotyka nie tylko okrutnych nazistów, ale i starego rycerza. Wiekowy mędrzec ukazuje przybyszom aż kilkadziesiąt kielichów i nakazuje wskazać wśród nich ten, który jest skarbem prawdziwym. Pierwszy wyzwanie podejmuje wróg Indiany. Donovan wybiera puchar najpiękniejszy, najbardziej złoty, najmocniej zdobiony i – w jednej chwili – rozsypuje się ze starości. Jones wskazuje na kielich najskromniejszy. Uchodzi z życiem.

Tradycja zdobienia ciała na różne sposoby wiekiem dorównuje historii ludzkości. Szczególnie w tym względzie celujemy my – kobiety. A im bardziej chcemy się podobać sobie i innym, tym częściej sięgamy po pomysły, które nie tylko naszym prababciom, ale nawet naszym mamom w ogóle nie przyszłyby do głowy.

Kiedy w XV wieku okres rozdzielający antyk od renesansu zaczęto nazywać średniowieczem – określenie to miało wyjątkowo pejoratywny wydźwięk. Wieki średnie uznawano za czas degradacji kultury wysokiej, utożsamiano z epoką ciemności i zacofania. Do dzisiaj zresztą okres między upadkiem cesarstwa zachodniorzymskiego i odkryciem Ameryki kojarzy się z plagą epidemii dziesiątkujących populację Europy i z intelektualnym zastojem. Mimo to moda na średniowieczne rekonstrukcje czy popularność bractw rycerskich nie maleje.

W poszukiwaniu najpiękniejszych – a często najcenniejszych, także z historycznego punktu widzenia – wyrobów złotniczych warto odwiedzić kilka zabytkowych kościołów. Złotnictwo liturgiczne ma wyjątkowo długą tradycję i może pochwalić się naprawdę imponującymi osiągnięciami.

O nieprzebranych skarbach piratów krążą legendy. Wśród nich na wyobraźnię szczególnie mocno działa ta o złocie kapitana Kidda. Obwołany piratem wszech czasów William Kidd miał ponoć pozostawić po sobie bogactwa, o jakich nawet nam się nie śniło. Skarbu Kidda nie udało się dotąd odnaleźć, a losy pirackich łupów okryte są niejedną tajemnicą.

Licząca sobie ponad dziesięć wieków historia Polski obfituje w niewyjaśnione wydarzenia i nierozwiązane do dziś zagadki. To historia, w której prawda miesza się z legendą, rzeczywistość z marzeniami, a wielkie skarby potężnych władców przepadają w tajemniczych okolicznościach…

Vintage to styl opierający się na czerpaniu z trendów (teoretycznie) przebrzmiałych czy na mieszaniu różnych, modnych przed kilkoma dekadami konwencji. W dekoratorstwie największym wzięciem cieszą się meble, faktury i dodatki z lat 50. Trendseterzy „ubraniowi” forsują z kolei stylizacje będące miszmaszem stylu grunge, disco i hippie. Jubilerstwo idzie o krok dalej. A raczej – cofa się jeszcze mocniej. Bo, jeśli chodzi o biżuterię, największą gwiazdą wśród dodatków vintage jest ozdoba sprzed jakichś dwóch tysięcy lat…

Goździkom wręczanym główkami w dół i czekoladkom kupionym na ostatnią chwilę mówimy stanowcze dość. Zamiast tego ujawniamy, w czym tkwi tajemnica i gdzie leżą prawdziwe korzenie Dnia Kobiet. A wszystko w myśl starej maksymy – Jeśli nie chcesz swojej zguby biżuterię kup mi luby!

Narodziny artystycznych nurtów są zwykle poprzedzane przełomowymi manifestami i kontrowersyjnymi programami. Sztuka to przecież – przynajmniej z założenia – materia rewolucyjna, inspirująca i niosąca ze sobą coś więcej niż kilka rymowanych wersów czy oprawionych w ramy landszaftów. W sztuce istotne jest przesłanie, treść, konkretna odezwa zapisana farbą na płótnie czy wpleciona między zwrotkę i refren poetyckiej ballady.

Kiedy gamoniowaty inspektor Clouseau zostaje wyznaczony do ochrony legendarnego diamentu – „Różowej Pantery” – przed zakusami Sir Charlesa, włamywacza-dżentelmena, jedno jest pewne: będzie z tego kupa śmiechu. Kultowa komedia do dziś nie przestaje bawić, ale drogocenne klejnoty faktycznie muszą znajdować się pod stałą ochroną.