Blog

Kiedy na początku 2013 roku Domenico Dolce i Stefano Gabbana zaprezentowali swoją kolekcję na zbliżający się sezon jesień/zima – świat mody oszalał. Zaproponowane przez włoskich projektantów suknie – mimo że o prostym, dość przewidywalnym kroju – zachwyciły magią wzorów, które prawie żywcem skopiowano ze starodawnych mozaik i pięknych, zdobnych ikon. Całości dopełniły wiszące, wysadzane kamieniami szlachetnymi kolczyki i iście królewskie korony. Było pysznie, złoto, bardzo bogato. Po prostu – bizantyjsko!

Złoto fascynowało swoim niezwykłym blaskiem od zawsze. Najpierw wykorzystywano je do wyrobu biżuteryjnych dodatków, a później – kiedy okazało się, że jest jednym z najrzadziej występujących w przyrodzie pierwiastków – zaczęto otaczać je nadobną czcią. W ten sposób złoto stało się królewskim kruszcem, obiektem pożądania i… lekiem na całe zło!

Kilka tygodni przed Bożym Narodzeniem to chyba najbardziej gorączkowy okres w roku. Z jednej strony staramy się jak najlepiej wypełnić wszystkie, codzienne obowiązki, a z drugiej – znaleźć w napiętym harmonogramie choćby chwilę na ekstra zakupy, dodatkowe sprzątanie i przygotowywanie wyjątkowych dekoracji. I niezależnie od tego, jak bardzo byśmy się nie starali i jak doskonale nie zarządzalibyśmy swoim czasem – zawsze znajdzie się coś, co wybije nas z tej świątecznej marszruty, bezwzględnie uzmysłowi, że do osiągnięcia perfekcji jeszcze wiele nam brakuje i sprawi, że perspektywa zbliżających się świąt stanie nam w gardle ością.

Mimo że tworzono je od dawna, dopiero na początku XX wieku przestano ikony utożsamiać jedynie z „czarnymi deskami”, a z całym kalejdoskopem kolorów, feerią motywów i niepoliczalną liczbą zaklętych w nich treści filozoficznych i teologicznych. To właśnie około stu lat temu zaczęto, na skalę masową, odrestaurowywać stare malunki. Zaczęto też interesować się nimi nie tylko w kontekście religijnym.

Gromadzenie zbiorów w tym niezwykłym, jednym z najpiękniejszych muzeów świata rozpoczęła caryca Katarzyna II. To właśnie ona zarządziła, aby obok Pałacu Zimowego w Sankt Petersburgu wybudować pawilon w którym zaplanowała ulokowanie prywatnej galerii. Wielka władczyni była znaną miłośniczką sztuki i – tak jak większość ruskich włodarzy – nie lubiła się nią przesadnie dzielić. Podobnie było z dziełami zebranymi w wybudowanym finalnie w 1767 roku Ermitażu, którego zbiory udostępniono publiczności prawie sto lat później.