Blog

Kiedy na początku 2013 roku Domenico Dolce i Stefano Gabbana zaprezentowali swoją kolekcję na zbliżający się sezon jesień/zima – świat mody oszalał. Zaproponowane przez włoskich projektantów suknie – mimo że o prostym, dość przewidywalnym kroju – zachwyciły magią wzorów, które prawie żywcem skopiowano ze starodawnych mozaik i pięknych, zdobnych ikon. Całości dopełniły wiszące, wysadzane kamieniami szlachetnymi kolczyki i iście królewskie korony. Było pysznie, złoto, bardzo bogato. Po prostu – bizantyjsko!

Złoto fascynowało swoim niezwykłym blaskiem od zawsze. Najpierw wykorzystywano je do wyrobu biżuteryjnych dodatków, a później – kiedy okazało się, że jest jednym z najrzadziej występujących w przyrodzie pierwiastków – zaczęto otaczać je nadobną czcią. W ten sposób złoto stało się królewskim kruszcem, obiektem pożądania i… lekiem na całe zło!

Kilka tygodni przed Bożym Narodzeniem to chyba najbardziej gorączkowy okres w roku. Z jednej strony staramy się jak najlepiej wypełnić wszystkie, codzienne obowiązki, a z drugiej – znaleźć w napiętym harmonogramie choćby chwilę na ekstra zakupy, dodatkowe sprzątanie i przygotowywanie wyjątkowych dekoracji. I niezależnie od tego, jak bardzo byśmy się nie starali i jak doskonale nie zarządzalibyśmy swoim czasem – zawsze znajdzie się coś, co wybije nas z tej świątecznej marszruty, bezwzględnie uzmysłowi, że do osiągnięcia perfekcji jeszcze wiele nam brakuje i sprawi, że perspektywa zbliżających się świąt stanie nam w gardle ością.

Mimo że tworzono je od dawna, dopiero na początku XX wieku przestano ikony utożsamiać jedynie z „czarnymi deskami”, a z całym kalejdoskopem kolorów, feerią motywów i niepoliczalną liczbą zaklętych w nich treści filozoficznych i teologicznych. To właśnie około stu lat temu zaczęto, na skalę masową, odrestaurowywać stare malunki. Zaczęto też interesować się nimi nie tylko w kontekście religijnym.

Gromadzenie zbiorów w tym niezwykłym, jednym z najpiękniejszych muzeów świata rozpoczęła caryca Katarzyna II. To właśnie ona zarządziła, aby obok Pałacu Zimowego w Sankt Petersburgu wybudować pawilon w którym zaplanowała ulokowanie prywatnej galerii. Wielka władczyni była znaną miłośniczką sztuki i – tak jak większość ruskich włodarzy – nie lubiła się nią przesadnie dzielić. Podobnie było z dziełami zebranymi w wybudowanym finalnie w 1767 roku Ermitażu, którego zbiory udostępniono publiczności prawie sto lat później.

Platynowa ikona kina, wielbicielka błyskotek Marilyn Monroe twierdziła, że to diamenty są najlepszymi przyjaciółmi każdej dziewczyny. Promująca bardziej oszczędną estetykę legenda kobiecej mody Coco Chanel preferowała z kolei ascetyczne, dyskretne perły. Jednak największą miłośniczką biżuteryjnych wyrobów wśród plejady wielkich gwiazd była piękna Elizabeth Taylor.

We współczesnej Europie funkcjonuje aż 12 monarchii, ale przeciętny mieszkaniec kontynentu i tak zna tylko jedną: brytyjską. A jeśli nawet nie monarchię, to przynajmniej najbardziej charakterystyczną królową świata – Elżbietę II.

Jedni uważają go za rewolucjonistę sztuki, inni – za geniusza marketingu i króla autopromocji. Cóż, faktem jest, że Salvadore Dali interesował się tylko tymi dziedzinami, które przynieść mu mogły sławę i pieniądze. Robił to zresztą bardzo skutecznie, bo najsłynniejszy surrealista uznawany jest do dzisiaj za najbogatszego artystę sztuki współczesnej. Z drugiej jednak strony – trudno odmówić Dalemu talentu. Wąsaty mistrz – jako twórca wielozadaniowy – spełniał się na każdej płaszczyźnie i wszystko, czego się dotykał zamieniał w złoto. Także to biżuteryjne.

Jej zaginięcie uznawane jest za jedną z największych, wciąż nieodkrytych tajemnic II wojny światowej. Poszukiwaniami tego wyjątkowego skarbu zajmują się zarówno profesjonalne grupy badawcze, jak i liczni amatorzy. Legendarny „ósmy cud świata” wciąż uwodzi i wyzwala (nie zawsze zdrowe) emocje. Szacuje się, że jego wartość wyniosłaby dziś około pół miliarda dolarów. Stawka jest bardzo wysoka, bo ten, kto odnajdzie Bursztynową Komnatę otoczy się nie tylko sławą, ale i naprawdę wielkimi pieniędzmi. Zdobycie tych ostatnich jest potężną motywacją. Niekiedy droższą od zdrowego rozsądku.

Po czym poznać wyjątkowego władcę? Politolodzy wskazują tu na pewien paradoks i określają, że wybitnego wodza czy wielkiego króla charakteryzuje miłość poddanych i fala krytyki, która spływa na jego rządy w chwili ustąpienia z tronu czy naczelnego stanowiska. Podobnie było z królową Wiktorią, która za życia była uwielbiana, a po śmierci – stała się obiektem kąśliwych uwag i przytyków.